17 november 2015

Even buiten bewustzijn

Een moment waar ik echt van schrok.
In je leven gebeuren er dingen die je vaak niet zou verwachten. Bijvoorbeeld een brand in je huis, een jong familielid die overlijd of onverwacht in het ziekenhuis terecht komen. Het is allemaal erg om mee te maken. En absoluut niet leuk. Gisteren overkwam mij ook iets heel ergs onverwachts. Ik raakte er echt gelijk van in shock.


Het was een gewone maandag. Ik vertrok vanuit school naar het station. Ik hoorde het deuntje al. VERTRAGING... Ik kon het al verwachten. Vol goede moed liep ik het station op. En ja hoor mijn trein reed niet. Er was een brandmelding en de komende uren zou de trein niet meer rijden werd er omgeroepen. Ik besloot om naar de bussen te gaan en te kijken of ik in kon stappen. Helaas waren er meer mensen met hetzelfde idee en kon ik niet meer instappen. Wat een gedoe. gelukkig kwam daar een lichtpuntje. Ik zag een hele goede vriendin van mij lopen. Dus ik schreeuwde kei hard haar naam en iedereen keek mij aan.
Samen besloten we om de trein naar Eindhoven te pakken en daar dan weer de bus te pakken naar onze eindbestemming. Toen we aangekomen waren in Eindhoven bleken ineens dat de treinen weer reden. Dus ja we gingen weer terug naar Den Bosch. Wat was het een gedoe. Tussendoor zijn we even wat eten gaan halen want het werd maar later en later. Als we met de trein zouden gaan waren we een half uur eerder thuis dan met de bus. Dus onze keuze was snel gemaakt. We gingen weer met de trein.

In Den Bosch moesten we snel overstappen naar onze volgende trein. Dit was dan helaas een overvolle stoptrein. In deze trein had ik een heel gesprek over de aanslagen in Parijs. En op een geven moment werd ik zo misselijk, ik kreeg het gevoel dat ik moest kotsen. En ik zei tegen mijn vriendin dat ik echt frisse lucht moest hebben. Ik pakte mijn flesje water en dronk hem snel op. De secondes hierna kan ik me niet meer herinneren. Volgens mijn vriendin begon ik helemaal te trillen. En mijn ogen draaide ook nog eens weg. Toen de deuren van de trein open gingen. Nam ze me mee naar buiten. Hier eindigde ik op een bankje op het station. Vanaf dit moment kon ik me alles weer herinneren. Ik raakte in shock en kon even niet geloven wat er gebeurd was. En toen stonden we daar een stop eerder dan we eigenlijk eruit moesten.
uiteindelijk kwamen mijn ouders mij ophalen. En hier was ik heel erg blij mee. Ik durfde namelijk ook niet meer met mijn fiets naar huis te fietsen. Ik was heel erg bang dat het nog een keer zou gebeuren. Vanochtend toen ik op het station stond durfde ik even niet in de trein te stappen. Alleen ik dacht "Ik kan er nu wel bang voor zijn, maar ik reis al 5 jaar met de trein. Doe niet zo moeilijk je kan het wel!" met deze moed stapte ik in. Ik wil niet nog een angst erbij krijgen. Ik werd wel een beetje misselijk alleen dit zou vast zijn door de spanning.

Ik ben blij dat het nu weer een stuk beter met mij gaat. Ik was echt in shock geraakt en kon zelf niet geloven wat er gebeurd was. s' Avonds moest ik van mijn ouders wat rust pakken. Dus dat deed ik dan maar. Ik vond echt dat ik het even kwijt moest want het is ook een stukje van mijn leven. En als dit vaker gebeurt wordt ik er niet gelukkiger van.


Veel liefs,
Maxine


Geen opmerkingen:

Een reactie posten